ماجرای نیم‌روز

مقاله نشریه نشریه دانشجویی تماشاچی
نظرات نویسندگان مهمان لزوما بازتاب دهنده نگاه صدای پزشکان نیست

دیروز، دوم مهر ماه، خبری بسیار تلخ و تأسف بار به دست ما رسید که یقیناً تا به حال آن را شنیده اید: «فحّاشی رکیک به دانشجویان پزشکی و ضرب و شتم یکی از آنها توسط یکی از کارکنان بیمارستان امام خمینی در سلف این بیمارستان»

در تحلیل این خبر باید عرض کنم که این اتفاق امروز رخ نداده است! این اتفاق از وقتی رخ داد که بارها و بارها به درخواست های دانشجویان بی توجهی شد. این حادثه ناراحت کننده زمانی به وقوع پیوست که درخواست های منطقی نمایندگان دانشجویان به گوش مسئولین سلف و مدیریت بیمارستان نرسید و شاید آنها خودآگاه این را نادیده گرفته و پاسخی نه در خور محیط آکادمیک به دانشجویان ارائه کردند. به طور خلاصه تاریخچه این حادثه را برایتان بازگو میکنم:

از حدود دو سال پیش، پیمانکار تهیه غذای بیمارستان امام تعویض شد و بیمارستان قرارداد جدیدی را با یک پیمانکار دیگر منعقد ساخت. پس از این ماجرا، همانطور که تمام دانشجویان می دانند غذای بیمارستان امام به کمتر از نصف تقلیل یافت؛ طوری که در عکس های ارسالی از دانشجویان در روزهای اول، از کمی میزان غذا، کف ظرف ها مشخص بود. مشکل به همین جا ختم نشد و کیفیت غذا نیز به طور قابل ملاحظه ای کاهش یافت و غذاهایی بی کیفیت و با طعم ناپسند را به دانشجویان و کارکنان محترم تحمیل کردند. اما تفاوت در این بود که غذای کارکنان که در همان مکان داده می شد با حجم قبلی و حتی گاه بیشتر بود.

 از طرفی ساعت شروع توزیع ناهار برای پرسنل ۱۲ ظهر است ولی طبق قانون من‌درآوردی سلف، به دانشجویان تا ساعت ۱ هیچ غذایی داده نمی شود که خود این موضوع برنامه های آموزشی دانشجویان را تحت تاثیر قرار می دهد. به جز عده بسیار معدودی افراد “سفارش شده” که گویا از این قواعد مستثنی هستند! این در حالی است که اغلب اوقات، مثل امروز که این حادثه شرم آور رخ داد، در همان ساعت ۱ ظهر نیز به دانشجویان غذا داده نمی شود و فرایند کند و ازدحام انگیز آن تا حدود ساعت ۱:۳۰ طول می کشد. از فرایند سیستم پرداخت غیر حرفه ای و زمان بر برای تهیه غذا و موارد تخطی بهداشتی متعدد گزارش شده بگذریم که این هم بخشی از ایرادات بی شمار سلف بیمارستان امام است.

یکی از دوستان ما، بی واسطه برای ما نقل کرد که این گزارشات را خدمت مسئول تغذیه ارائه کرده و ایشان نیز در پاسخ فرموده بودند: “غذا دادن به دانشجو از وظایف ما نیست.” و جملات دیگر که از بیان آن می گذرم. اگر بخواهیم بی تعارف فقط همین جمله را معنی کنیم، می توان این طور بیانش کرد که: “همینه که هست، میخوای بخواه، نمیخوای هم بورو یه جا دیگه” که یقینا در شأن دانشجو و محیط آکادمیک نیست.

تمام این توضیحات، وقتی دانشجو در محیط سلف تبدیل به فرد دسته چندم بیمارستان می شود که حتی غذایش را از سر لطف به او می دهند، او را در صف های طولانی نگه داشته و به اندازه یک چهارم وعده به او غذا می دهند و کسی نیست که حقوق او را احیا کند، مشخصا می توان انتظار داشت که یک پرسنل بیمارستان امام به خود جرات دهد که او را با صدای بلند با الفاظی بسیار رکیک خطاب کرده و به گونه او سیلی بزند؛ الفاظی که حتی از لحاظ قانون نیز قابل شکایت هستند و آنقدر وقیح هستند که امکان بیان آن در این عریضه نمی باشد. قطعا این فرد جرات خواهد کرد به گونه ای سیلی بزند که عینک دانشجو به سوی دیگر سلف پرتاب شود و دانشجوی بهت زده فقط نظاره گر این رفتار باشد.

واقعاً صبر و شکیبایی دانشجویان حاضر در صحنه، با وجود این همه کاستی که ذکر کردم و حرکات غیر آکادمیک و توهین آمیز قابل تحسین است که بدون پاسخ دادن به فحاشی ها و پاسخ متقابل سیلی ضارب، که اگر اراده می کردند سهل بود، ایشان را به دفتر حراست راهنمایی کرده و نامه ای برای مسئولین محترم و دلسوز دانشگاه و شورای صنفی دانشجویان راجع به ماجرای تلخ امروز نگاشتند.

درخواست تمام دانشجویان از مسئولینی که دغدغه آموزش، آسایش و محیطی امن برای دانشجویان دارند این است که ابتدا تدبیری اتخاذ شود که دیگر به هیچ وجه شاهد این رخدادهای منفی نباشیم، شاهد سیلی خوردن دانشجویان و استفاده از الفاظ رکیک نباشیم که این اتفاق نه در شأن دانشجویان است و نه محیط های آموزشی. عدم پیگیری این قبیل بی قانونی ها، در صورت تکرار اینگونه حوادث، احتمالاً باعث خواهد شد دانشجویان به غلط یا درست، خود در صدد احقاق چیزی که فکر می کنند حقّشان است برآیند و این نیز باعث بی قانونی و بی نظمی بیشتر خواهد شد. دقّت بفرمایید که این جملات به هیچ وجه تهدید نیستند؛ اینها حقایقی هستند که خواه یا ناخواه در صورت تکرار اینگونه حوادث و عدم دخالت مسئولانه متولّیان دانشگاه رخ خواهد داد.

در خواست دیگر و چه بسا بنیادی تر، بهبود وضعیت سلف بیمارستان امام (که رکورد دار نارضایتی است!) و سلف های دیگر بیمارستانها (که مشابهاً از وضعیت مناسبی برخوردار نیستند و این در نظرسنجی‌های شورای صنفی که مدّت ها قبل انجام شده بود، مشهود و در دسترس می باشد) است. در این نظرسنجی فقط دو بیمارستان (بهارلو و امیراعلم با ۷۰% رضایت) از تمام بیمارستان های موجود نمره قبولی از نظر دانشجویان گرفته و مشکل سلف بیمارستانها و کیفیت و کمیت غذا یک مشکل اپیدمیک در بیمارستانهای آموزشی شده است.

انشاالله با پیگیری دلسوزانه مسئولین و همت ایشان، مشکل سلف بیمارستان های آموزشی به طور سازمان یافته و با برنامه ای مدون در سطح دانشگاهی برطرف شده و دیگر شاهد چنین حوادث تأسف باری نباشیم.

*با توجه به جلسه‌ حضوری‌ و مصاحبه ای که “هیات تحریریه نشریه تماشاچی” عصر امروز با دانشجوی مضروب و یکی از شاهدان عینی ماجرا داشته، این حادثه جزئیات بیشتری نیز داشت که از توضیح آن در این جا می گذریم که البته در صورت نیاز جهت تنویر افکار عمومی قابل انتشار است.