در مطالعهای که در مجله JAMA international medicine در نوامبر گذشته منتشر شد، ارتباط بین قبول یا رد درخواستهای بیماران توسط پزشکان و رضایتمندی آنان از پزشک مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه نشان داده شده نادیده گرفتن درخواستهای بیماران برای برخی خدمات میتواند موجب کاهش میزان رضایت بیماران شود.
یافتهها نشانگر این است که نحوه انتقال اطلاعات در برخورد با بیمار روی همراهی بیمار تاثیر میگذارد و همچنین به گفته نویسندگان این مقاله، پزشکان نیازمندند آموزش هایی در مورد چگونگی کنار آمدن با درخواستهای بیماران دریافت کنند. یافته ها همچنین نشان داد میزان پرداختی پزشکان به طور افزایشی با میزان رضایت بیماران و تجربه پزشک وابسته است.
این مطالعه مقطعی (که مشترکا توسط گروه پزشکی اجتماعی و خانواده دانشگاه کالیفرنیا و ساکرامنتو انجام شده) روی ۱١۴۱ بزرگسال که ١٣١٩ مراجعه به ۵۶ پزشک خانواده در یک مرکز بهداشتی دانشگاهی کالیفرنیای شمالی داشتهاند ترتیب دادند.
میانگین سنی بیماران ۴۵.۶ سال و ۶٨.۴٪ مراجعین زنان بودند. در مجموع پزشکان ٨۵.٢ درصد از ۱۴۴۱ درخواست بیماران را برآورده کردند.
دکتر Jerant و همکاران دریافتند بیماران به پزشکانی که درخواست آنها را برای ارجاع های آزمایشگاهی، داروهای مسکن و سایر داروهای جدید را رد میکنند، امتیاز رضایتمندی کمتری میدهند. در این موارد میزان رضایتمندی ۱۰ الی ۲۱ درصد پایینتر بود.
در عین حال آنها کاهش معنیداری در رضایتمندی بیماران بر اثر رد درخواست آنتی بیوتیکها و تصویربرداری مشاهده نکردند.
دکتر Joseph S.Ross از دانشکده پزشکی Yale معتقد است که این یافتهها اتفاقی نیست: “توجه وافری صرف آمادهسازی پزشکان برای دوری کردن از درخواستهای خدمات کم ارزش و پر تکرار شده است و ما میتوانیم پزشکان را آموزش دهیم چگونه به درخواست های غیر ضروری و نامرتبط بیماران نه بگویند در حالی که همچنان به بیماران اطمینان دهند به خواستههای آنها توجه می کنند.”
نویسندگان اظهار میدارند راههایی وجود دارند تا بدون برآوردن درخواستهای غیرضروری بیمار، آنها را مطلع و راضی نگاه داشت. آنها میافزایند مطالعات بیشتری هنوز نیاز است و حجم کم نمونه (برای مثال در نتایج مربوط به آنتی بیوتیکها) می تواند روی نتایج تاثیر گذاشته باشد یا ممکن است تجربه پزشکان برای رد درخواست آنتیبیوتیکها بیشتر بوده باشد.
این مطالعه بر اساس فاکتورهای شامل توزیع اجتماعی بیماران، عوامل شخصیتی، شاخص توده بدنی، وضعیت سلامت، نگرانی در مورد سلامت و ویزیتهای قبلی تطبیق داده شده بود.
پزشکان انتظار این نتایج در این تحقیق را داشتند اما در این مورد مطالعات کمی انجام شده بود.
با توجه به این یافتهها، مهم است که راههایی برای کمک به پزشکان در راستای توصیههای مبتنی بر شواهد به بیمار در عین راضی نگاه داشتن بیماران بیابیم. یک رویکرد بالقوه، رویکرد «صبر و مشاهده» (wait and see) است. یعنی در زمانی که بیمار درخواست خدمات غیر ضروری و بدون اندیکاسیون دارد، هوشمندانه و با سرعت عمل، سعی در ادامه جلسه ویزیت بدون اشاره به پیشنهاد بیمار میکنیم و سعی میکنیم بدون یادآوری آن درخواست ویزیت را به پایان ببریم. راهکار دیگر ارائه پیشنهاد جایگزین و بینابینی است. در این راهکار سعی میشود به بیمار پیشنهادی منطقیتر و قابل انجام به جای درخواست بدون اندیکاسیون بیمار ارائه گردد.
نویسندگان طبق یک تحلیل مشاهدهای دریافتند توصیههای این چنینی پزشکی با کمتر شدن خدمات کم ارزش در ارتباط بوده است. البته آنها اظهار میکنند که مطالعات کمی در مورد این روش انجام شده و هیچ یک از آنها، اثرگذاری آن را در بیماران خدمات اولیه بررسی نکرده است.
نادیده گرفتن درخواستهای بیماران میتوانند موجب کاهش رضایت آنها شود، اما نه همیشه!
