چرا کیروش ارتوپد خوبی می شد؟ در تفاوت توهم و رویا

۱- استادی دارم که از استادش نقل می کند: 《 جراحی، توجه بینهایت به جزئیات است.》 هیچ بیماری مثل بیمار دیگری نیست، هیچ شکستگی شفت فموری مثل دیگری نیست. کسانی موفق می شوند که جزئیات را ارج می نهند. جزئیات تفاوت ها را ایجاد می کند.
۲- می‌گویند برای اینکه جراح خوبی شوی باید قبل از عمل‌مراحل عمل – جزئیاتش – را مرحله به مرحله بخوانی و مسلط باشی. بارها و بارها مرور کنی و مرور کنی. از مراحل آمادگی قبل از عمل گرفته تا پوزیشن بیمار و برش پوست تا نحوه ی رسیدن به شکستگی و جااندازی و فیکساسیون. تنها کسی می تواند به حیطه ی اجرا وارد شود که تئوری را خوب ِخوب مسلط باشد. از این جا به بعد است که تازه چالش های اجرای آن چه خوانده ای شروع می شود.
۳- تیم فوتبال ایران در جام جهانی ۲۰۱۸ قطعا تیم قابل احترامی بود. این را از حجم تمجید و تحسین کارشناسان داخلی و بالاخص خارجی می توان فهمید. از توئیتر و اینستاگرام فیفا و ای اف سی. اما در این خوب بودن جزئیاتی هست که اگر توجه نکنیم خیلی چیزها را از دست می دهیم.
۴- نخستین ویژگی این حضور مسلما انسجام تیمی بود. به جد می توان گفت از لحاظ انسجام و برنامه ریزی کمتر تیمی به گرد پای این تیم می رسید. تیمی که می دانست بازی را چگونه باید شروع کند. برای هر اتفاقی در بازی آماده بود. به هیچ وجه وقتی گل می خورد از هم نمی پاشید و هم چنان آرام و منطقی به سمت جلو حرکت می کرد. هم در برابر اسپانیا و هم در برابر پرتغال شروع تدافعی و خنثی کردن تمامی راه های نفوذ دو تیم نشان می داد تا چه حد آنالیزهای کیروش دقیق بوده است و چگونه این آنالیز به یک برنامه ریزی خلل ناپذیر ختم شد. مقایسه کنید با تیمهایی مثل عربستان و پاناما و مصر و تونس و کاستاریکا که هرگز نشانی از این انسجام و برنامه ریزی نداشتند. نه تنها توان خنثی کردن برنامه های تیم حریف را نداشتند که گل اول مساوی بود با از بین رفتن نظم آنها.
۴- جنگندگی، ناامید نشدن، و بازی با اعتماد به نفس. این ها ویژگیهاییست که تیم کیروش را بیشتر از هر چیز دیگری شایسته ی نمایندگی ملتی کرد که آن قدر ناامید شده اند که انفعال را چونان رمز موفقیت می پندارند. ملت ایران چیزی را در تیم کیروش می دید که سالهاست گم کرده است. بازیکنانی که تا اخرین نفس می دوند، تا آخرین دقیفه امیدوارند و تا آخرین لحظه اعتقاد به پیروزی را از دست نمی دهند.
۵- اما چه چیزی باعث می شود که این بازیکنان اینقدر منسجم باشند و این قدر جنگجویانه بازی کنند ؟ این قدر امید داشته باشند و این قدر درام خلق کنند؟ به نظر من جواب همه ی این پرسش یک کلمه است: کارلوس کیروش. کارلوس کیروش در تمام این سالها چند سوال اساسی را پاسخ درست داد:
الف- جایگاه تیم ایران در جهان کجاست؟ او منطقی پاسخ داد که ما هنوز با سطح اول فوتبال دنیا فاصله داریم. بازی با استرالیا و آمریکا استثنائاتی بودند که باید به عنوان نوستالژی شیرین در خاطراتمان نگاه داریم. اما برای پیشرفت باید واقع بین بود نه نوستالژی باز.
ب- یک تیم در سطح آسیا چگونه می تواند به سطح اول دنیا برسد؟ او پاسخ داد با خواندن مسیری که دیگران رفته اند و موفق شده اند. نیازی نیست همه ی سوالات دنیا را ما پاسخ بدهیم. ما باید از پاسخهای دیگران استفاده کنیم.
ج- آیا رسیدن به سطح بالای فوتبال امکان پذیر است؟ بله هست. اما زمان می خواهد و تلاش. قرار نیست یک شبه اتفاق بیافتد. آرام آرام در مسیر درست باید قدم برداشت. قرار نیست فردا اسپانیا را ببریم. باید فردا بهتر از امروز باشیم. در مسیرِ مشخصِ از پیش تعیین شده.
ج- برای بازی با تیم هایی که سالها از ما جلوترند چه استراتژی ای باید داشت؟ او پاسخ داد باید در نخستین قدم دفاع کردن و گل نخوردن را یاد بگیریم. باید یاد بگیریم چگونه بیشتر بدویم، بازیکنان بازی ساز حریف را چگونه مهار کنیم. و البته اگر گل خوردیم نباید به یاد افسانه ملبورن بی منطق حمله کنیم که به احتمال قریب به یقین گلهای بیشتری خواهیم خورد.
کیروش استراتژی اصلی تیم را آن قدر تکرار کرد و تکرار کرد و مرور کرد که دیگر برای هیچ کدام از بازیکنان و کادر تیم ملی ابهامی باقی نماند: خوب دفاع کردن، حفظ نظم تیمی، و ضد حمله های برنامه ریزی شده. او به بازیکنان نیمه حرفه ای ایران یاد داد که تفاوت توهم و رویا چیست. توهم یعنی بازی باز و زیبا مقابل بهترین تیم های دنیا که حاصلش چیزی شبیه عربستان و کاستاریکا و پاناما است.‌اما رویا یعنی بدانی کجای کاری، چه مسیری باید بروی و چگونه باید بروی. یعنی بدانید برای رسیدت به رویای مساوی با پرتغال ( که به راحتی می‌توانست پیروزی باشد ) و شکست با یک گل از اسپانیا ( که می توانست مساوی باشد ) و صعود از گروه مرگ چه کار باید بکنید. رویا از واقعیت می آید اما توهم حاصل فرار از واقعیت است. از توهم تا رویا فاصله ی زیادی است. ما با کارلوس کیروش این فاصله را پیمودیم.