اخیراً در مجله‌ی General Internal Medicine مطالعه‌ای منتشر شده است که نشان می‌دهد پزشکان به‌طور متوسط تنها ۱۱ ثانیه قبل از قطع صحبت بیماران درباره‌‌ی علت مراجعه‌شان، زمان می‌گذارند.
طی سالیان اخیر «تصمیم‌گیری بیمارمحور» (یا مبتنی بر شکایتِ بیمار) یکی از ویژگی‌های کلیدی مراقبت‌های بهداشتی شمرده شده است. خصوصا ثابت شده است که شناسایی و درک علت مراجعه‌ی بیمار در ویزیت، ارتباط میان پزشک و بیمار را بهبود می‌بخشد. با این حال، مطالعات نشان می‌دهد پزشکان به‌ندرت از مهارت‌های ارتباطی برای درک مسائل بیماران استفاده می‌کنند.
دکتر Ospina و همکارانش مطالعه‌ای طراحی کردند تا در ویزیت‌های پزشکان عمومی و متخصص، به ارزیابی رعایت حقوق بیماران و شنیدن صحبت‌های ایشان و زمانی که پزشک صحبت آنان را متوقف می‌کند، بپردازند.
آن‌ها همچنین تصمیم گرفتند اثرگذاری «ابزارهای تصمیم‌گیری مشترک (shared decision making-SDM)» را بر پیامد‌های کلینیکال ارزیابی کنند. محققان برای ارزیابی تأثیر ابزار SDM، یک آنالیز ثانویه طراحی کردند و نمونه‌های تصادفی از مواجهه‌های بالینی پزشکان را در کلینیک‌های مختلف انتخاب نمودند.
در این مطالعه، ۱۱۲ مورد مصاحبه‌ی بین پزشک و بیمار را به‌صورت فایل‌های ضبط‌شده‌ی صوتی و تصویری بررسی کردند که در این میان، ۶۱ مورد در کلینیک مراقبت‌های اولیه و ۵۱ مورد در کلینیک مراقبت‌های ویژه از جمله مایوکلینیک ثبت شد.
در هر مصاحبه، اگر پزشک سؤالاتی از قبیل “چه‌کاری برای شما می‌توانم انجام دهم؟” یا “علت مراجعه‌ی شما به درمانگاه چیست؟” را از بیمار می‌پرسید، توسط محقق گزارش می‌شد. زمان‌هایی هم که پزشک گفتار بیمار را قطع می‌کرد، مورد اندازه‌گیری قرار گرفت.
دکتر Ospina و همکارانش دریافتند که فقط در ۴۰ مورد (۳۶٪) از مواجهات بالینی، پزشکان از بیماران خواستند تا علت مراجعه‌ی خود را مطرح کنند؛ که از میان این ۴۰ مورد، در ۲۷ مصاحبه (۶۷٪)، پزشک صحبت بیمار خود را به‌طور متوسط پس از ۱۱ ثانیه قطع می‌کرد.
نویسندگان می‌گویند که از این ۱۱۲ مصاحبه، پزشکان عمومی (۳۰/۶۱) بیشتر از پزشکان متخصص (۱۰/۵۱) بیماران را به طرح سؤالات و بیان دغدغه‌های خود دعوت کردند.
در این مطالعه به‌طور میانگین هر ویزیت حدود ۳۰ دقیقه طول کشید (با بازه ۴ دقیقه الی ۸۰ دقیقه) و مدت زمان ویزیت‌هایی که در ابتدای آن بیماران علت مراجعه‌شان را توضیح می‌دهند، طولانی‌تر هم شد.
محققان همچنین نشان دادند که استفاده از ابزار SDM بر درصد مواجهاتی که در آن پزشکان علت مراجعه‌ی بیماران را جویا می‌شوند، تأثیر نمی‌گذارد.
این یافته‌ها نشان می‌دهد که پزشکان، صحبت بیماران را بسیار زود قطع می‌کنند و به آن‌ها تنها چند ثانیه زمان می‌دهند تا علت مراجعه‌ی خود را شرح دهند.
این پزوهشگران معتقدند در طول زمان، بهبودی جهت افزایش توجه و تخصیص زمان به بیماران حاصل نشده است. به‌عنوان مثال، مطالعه‌ای مهم در سال ۱۹۸۴ نشان داد که پزشکان در یک مرکز مراقبت اولیه در طب داخلی، صحبت بیماران را در ۶۹٪ موارد با میانگین زمانی ۱۸ ثانیه قطع می‌کردند.
دکتر Ospina و همکارانش نوشتند: “نتیجه‌ی مطالعه‌ی ما نشان می‌دهد که ما از دست‌یابی به مراقبت‌های بیمار محور دور هستیم؛ زیرا موانعی برای برقراری ارتباط و مشارکت مؤثر وجود دارد که به این روند عدم توجه به سؤالات و پرسش از علت مراجعه‌ی بیماران ادامه می‌دهد و منجر به وقفه‌های سریع در گفتمان بیماران می‌شود.”
برخی از این موانعِ مربوط به پزشک عبارتند از:
• عدم وجود زمان کافی
• فرسودگی شغلی
• نداشتن مهارت‌های ارتباطی مناسب
همچنین پزشکان متخصص ممکن است به اشتباه تصور کنند که علت مراجعه‌ی بیمار را می‌دانند و در نتیجه کمتر به اطلاعاتی که بیماران می‌دهند توجه می‌کنند.
بعد از انجام این مطالعه، محققان امیدوارند که مطالعات آتی نشان دهند افزایش زمان صحبت بیماران، تأثیر مؤثری بر پیامد‌های بالینی آن‌ها خواهد داشت.
ترجمه: نیلوفر نوری
جهت مطالعه کامل این مقاله به لینک زیر مراجعه کنید:
https://link.springer.com/article/10.1007/s11606-018-4540-5#Tab2
پاسخ بدهید
اولین نفری باشید که نظر می دهید