مقالات علمی بسیار زیادی منتشر شده‌اند. یک برآورد تخمین می‌زند که حدود ١.٨ میلیون مقاله در هر سال در ٢٨٠٠٠ مجله چاپ می‌شود. اما در واقع چه کسی این مقالات را مطالعه میکند؟
بر اساس یک مطالعه در سال ٢٠٠٧ افراد زیادی این کار را نمی‌کنند و نیمی از مقالات علمی تنها توسط نویسندگان مقاله و ویراستاران مجله خوانده می‌شود.
اما تمامی اهالی علم این موضوع را قبول ندارند و بحث داغی پیرامون میزان خوانده شدن و مراجعه به مقالات علمی وجود داشته و این بحث به میزانی داغ بوده که باعث شده مطالعاتی در این مورد در ۲۰ سال گذشته انجام شود.
در این مطالعه آمده‌است که نیمی از مقالات هرگز توسط هیچکس به جز نویسندگان، داوران و ویراستاران مجله خوانده نمی‌شود و همچنین ادعا میکند که ۹۰ درصد مقالات علمی هیچگاه مورد رجوع واقع نمی‌شوند.
اما برخی افراد از این آمار شگفت‌زده نشدند. Aaron Gordon در مجله Pasific Standard می‌نویسد که ساختار انگیزشی محیط‌های علمی به گونه‌ایست که نوشتن یک مقاله به هر صورتی بهتر از ننوشتن است؛ حتی اگر آن مقاله تنها توسط خودتان خوانده‌شود.
این ادعا اولین بار در سال ۱۹۹۰ در مطالعه‌ای مطرح شد که در مجله ساینس منتشر شد. در این مطالعه می‌گوید که بیش از ۵۵ درصد مقالاتی که در بین سال‌های ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۵ در پایگاه ISI ثبت شدند هیچ مراجعه‌ای در طی پنج سال پس از انتشارشان نداشتند.
یک مطالعه در سال ۲۰۰۸ این موضوع را مطرح میکند که احتمالا این مشکل در حال بدتر شدن است. چرا که با توجه به آنلاین شدن مجلات علمی ترجیح محققین به رجوع به مقالات جدید‌تر و بیشتر ارجاع شده است. البته این مطالعه نیز مخالفان زیادی داشته که ابراز می‌کنند هم اکنون نیز مقالات قدیمی‌تر در حال خوانده شدن و رجوع هستند.
به نظر می‌رسد پاسخ به این سوال کار ساده‌ای باشد و تنها کاری که باید انجام دهیم شمردن تعداد ارجاعات مقالات و محاسبه آنها باشد اما در واقع اینطور نیست.
با ورود به قرن جدید و ایجاد پایگاه‌های داده جدید مانند اسکوپوس و گوگل اسکولار که الگوی ارجاعات به مقالات علمی را در دسترس قرار می‌دهند کار محققان ساده‌تر شده است.
امید است یک نفر پاسخ دقیق به این سؤال را پیدا کند تا اهالی علم بحث در مورد موضوع دیگری را شروع کنند!
ترجمه: برزویه صادقی
جهت مطالعه کامل این مقاله به لینک زیر مراجعه کنید:
پاسخ بدهید
اولین نفری باشید که نظر می دهید