نخبه کشی کرونایی

نظرات نویسندگان مهمان لزوما بازتاب دهنده نگاه صدای پزشکان نیست

اختلال مزمن نخبه کشی ما ایرانیان با شیوع ویروس کرونا مجددا عود کرده و این بار متخصصان پزشکی را هدف قرار داده است.

اختلاف نظرها در مورد نحوه مواجهه با بیماری COVID19 در ایران، لزوم اجرا یا عدم اجرای قرنطینه شهرها، پیشبینی میزان گستردگی همه گیری آن، میزان کشندگی این بیماری در مقایسه با سایر عوامل بیماری زای مشابه و … موجب شده است که پاره ای پزشکان متخصص آماج حملات ناجوانمردانه قرار گیرند.

تاریخ معاصر ما ایرانیان مملو از موارد متعدد نخبه کشی است. اصطلاحی که اگرچه ابتدئا با نام افرادی همچون قائم مقام فراهانی، امیرکبیر و مصدق قرین شده است اما به اینها محدود نیست و همه روزه در همه حیطه ها و حوزه های کشور ما درجریان است. کافی است آنچه که بر علیرضا افتخاری، حسین رضا زاده، کاپیتان هوشنگ شهبازی و سیدشهاب الدین حسینی گذشته را به یاد بیارویم تا ببینیم دقیقا منظور از بیماری مزمن نخبه کشی چیست. چقدر راحت ما به دنبال یک حرکت یا اظهارنظر، سرمایه های خود را به دست خودمان می سوزانیم و زیر پا له میکنیم.

در فضای کرونایی امروز و درحالی که تصمیم گیران اصلی و مسئولان واقعیِ ناکارامدی این روزها در پشت پرده ها پنهان هستند پیکان انتقادات – چه عوام و چه متاسفانه بسیاری از خواص جامعه-  به سوی نخبگان هدفگیری شده است. این روزها صفحات مجازی و رسانه های خبری پرشده از به سخره گرفتن اظهار نظر های خانم دکتر مینو محرز در مقاطع مختلف و اتهام زنی و تخریب خانم دکتر مهرناز اسدی.

در زمانه ای که مهاجرت پزشکان عمومی و متخصص بیش از هرزمان دیگر به رویه ای معمول بدل شده و ما همه روزه شاهد جلای وطن تعداد بیشتری از دوستان وهمکاران و حتی اساتید دانشگاه هستیم، در زمانه ای که بسیاری از پزشکان بزرگ متخصص همزیستی با مردم را برنتافته و کنج عزلت و عافیت پیشه کرده اند، اینگونه حملات کور و واکنش های هیجانی چه نتیجه ای جز دلسردی، خمودگی و انزوای اندک نیروهای متخصص و دلسوز باقی ماند به همراه دارد؟!

این نوشتار در پی توجیه یا تایید نظرات این افراد نیست. چه آنکه ضعف بینش سیاسی و افتادن در دام رسانه های مغرض بی تعهد و منفعت طلب را در این لغزش های کلامی دخیل می دانم.  شاید اندکی اعتماد به نفس بیش از حد و زیاده مقهورِ هوش و البته قدرت شدن هم در تحلیل های نامانوس این نخبگان پزشکی دخیل باشد.علاوه بر آن اظهارنظر در حیطه هایی که شاید از تخصص آنها فاصله دارد هم از دیگر اشتباهات این عزیزان باشد. اما به هر روی انسان نخبه هم جائزالخطاست و  قرار نیست با دید سیاه/سفید به آنها بنگریم و نظرات به ظاهر اشتباه آنها را پرهزینه تر آنچه هست جلوه دهیم. قطعا فرهنگ مچ‌گیری و مفتضح ساختن افراد به جای چشم پوشی و رافت، در مواجه با نخبگان و متخصصان زیانبارتر و ثروت سوزتر است.

آیا جز این است که در نتیجه عمل شمایی که داس در دست گرفته اید و اندک درختان مثمر این خاک را قطع می کنید علف های هرز سر بر خواهند آورد و فرومایگانی به ظاهر متخصص که اثبات خود را در نفی نخبگان و بزرگان می بینند میدان دار عرصه علم و طبابت هم خواهند شد؟!

آیا جز این است که این “بُن بریدن بر سَرِ شاخ” برخی پزشکان، به مرجعیت منتقدان فاسد و رسانه های زرد دامن خواهد زد؟ آیا نتیجه به سخره گرفتن تخصص و جایگاه علمی این افراد مبتذل کردن جایگاه نخبگان و عادی جلوه دادن استهزا متخصصین نیست؟! آیا رواست که بخاطر ناخرسندی از تصمیمات نابخردانه برخی مسئولان قرارگاه نشین مقابله با کرونا، با غوغا سالاری‌های رسانه‌ای و شاید به امید چند عدد لایک و فالوور بیشتر، به راحتی به هرکسی با هر درجه وجاهت، تاخته و باعث محو شدن و فراموشی خدمات همکاران خود شویم؟

بی شک دکتر مینو محرز به عنوان استاد تمام بیماری های عفونی و دکتر مهرناز اسدی قره باغی به عنوان دانشیار بیماری‌های ریه، در این سَموم استعدادسوزی و سرمایه سوزی میهن مان،از معدود داشته های قابل افتخار حیطه تخصصی خودشان هستند. این وظیفه همگان و البته خود نخبگان است که از سرمایه های ملی خود حراست کنند.