در آغاز هفته تربیت بدنی به سراغ دکتر نیک فرجاد رفتیم. آقای دکتر نیک فرجاد اولین طلایی ایران در مسابقات پزشکان بود که در ایرلند برگزار شد. اما این تنها دلیلی نیست که به سراغ ایشان رفتیم. آقای دکتر، مدیر کل تربیت بدنی وزارت خانه نیز هستند. در یک گپ دوستانه می خواهیم با دیدگاه های ایشان آشنا شویم.
سلام آقای دکتر ممنون که وقت خودتان را در اختیار ما قرار دادید، از تجربه ایرلند بگوئید و البته مدال خودتان که اگر اشتباه نکنم در رشته جودو بود.
سلام. حضور در ایرلند و شکسته شدن طلسم حضور کشور عزیزمان در مسابقات جهانی جامعه پزشکی اتفاق مبارکی بود که به لطف خدا و مساعی بزرگوارانی از جمله دکتر فراهانی، دکتر مطلبی، دکتر آشتیانی و دیگر همکاران و دوستداران ورزش در مدت زمانی بسیار کوتاه رخ داد. خوشبختانه در اولین حضور نتایج چشمگیری هم بدست آمد. در فرصت کمی که داشتیم با کمک آقای دکتر اکرمی، مسئول انجمن پینگ پنگ پزشکان ۶ نفر انتخاب شدند که ۴ نفرشان مدال آوردند و با کمک آقای جعفر حبیبیان در شنا ۴ نفر برگزیده شدند که هر ۴ نفر مدال آور بودند و همانطور که اشاره کردید اولین مدال طلای ایران در تاریخ این مسابقات در وزن ۸۱ کیلوی رشته جودو بدست آمد. البته واقعا لطف خدا بود. من تا ۱۰ ثانیه آخر مبارزه با ایرلند با امتیاز وازاری عقب بودم. به خاطر مسابقه قبلی که با حریف قدر الجزایری داشتم و عدم وجود زمان ریکاوری شاداب نبودم. این را هم بگویم که چون دو کیلو اضافه داشتم و به وزن خودم یعنی ۷۳ نرسیدم مجبور شدم ۸۱ اعلام کنم و حریفانم که با وزن کم کردن ۸۱ شده بودند ۱۰ تا ۱۲ کیلو سنگین تر از من بودند و ناگزیر دفاعی کار کردم تا ایپون نشوم. در ۱۰ ثانیه آخر حریف ایرلندی حمله کرد که کار را یکسره کند و مرا ضربه کند ولی به لطف خدا بدلی که زدم خوب گرفت و ۵ ثانیه به پایان زمان مسابقه، داوران به من امتیاز ایپون دادند و حریف ضربه شد. البته حریف اسپانیایی که حدس زده می شود قدر باشد خیلی مشکل ساز نشد و در نهایت این افتخار به نام ایران ثبت شد. انصافا حس لحظاتی که روی تاتمی با پرچم کشورت چرخ میزنی قابل توصیف نیست. البته جا دارد از استاد ظفرقندی که با Taping ماهرانه شان باعث شدند اصلا درد کهنه خود را متوجه نشوم تشکر کنم. افتخار دیگر برای من ملاقات استاد سوزوکی ژاپنی و تماشای تمرین و مبارزه افتخاریشان از نزدیک بود که برایم سورپرایز بود و مهمتر از همه حسن اخلاق و تواضع ایشان که به یادماندنی بود.
آقای دکتر برای ما از مسابقات مدیگیمز اگر امکان داره بیشتر بگید.
این مسابقات که ۳۶ دوره قدمت دارد همه ساله به میزبانی یکی از دانشگاههای معتبر جهان در ردههای سنی مختلف برگزار میشود و دانش آموختگان یا دانشجویان رشته های مختلف علوم پزشکی از جمله پزشکان، دندانپزشکان، داروسازان و روانشناسان در آن شرکت میکنند. فضای عمومی دوستانهای بر آن حاکم است و کسب مقام تنها هم و غم برگزارکنندگان آن نیست.
آیا برنامه ای برای شرکت دوباره دارید؟ یعنی قراره تیم های ملی پزشکان تشکیل بشه؟ قرار بر مسابقات انتخابیه؟
به فاصله یک ماه از اتمام مسابقات این دوره، برنامه های لازم و ترکیب شورای برگزاری مسابقات انتخابی و اعزام منتخبین را پیشنهاد داده ایم و منتظر انجام مراحل اداری هستیم.
به نظر می رسه این مسابقات به شکل نیمه رسمی و به هدف دوستی بین پزشکان کشور های مختلفه، آیا به نظرتون رفتن به شکل سازماندهی شده باعث تهی شدنش از ماهیت و رفتن به سمت یه رقابت غیر سالم نخواهد بود؟ اتفاقی که معمولا برای همچین اتفاقاتی در کشور رخ می ده.
ما هم با همین هدف شرکت کردیم و شکل حضورمان خیلی متفاوت از بقیه کشورها نخواهد بود.
در زمینه تربیت بدنی در دانشگاه ها برنامه خاصی دارین؟
زیاد ! چندین رشته ورزشی جدید پس از طی مراحل بررسی و پایلوت در حال ورود به ساختار تربیت بدنی دانشگاهها هستند که به زودی خبرهای خوشی از آنها خواهید شنید.
باز هم ممنون از وقتتون
