تحقیقات جدید نشان می‌دهد حضور پزشکان هیئت علمی در راندهای کاری باعث کاهش خطاهای پزشکی توسط دستیاران در بیمارستان های بزرگ دانشگاهی نمی شود. در واقع این داده ها نشان می دهند که حضور بیشتر پزشکان هیئت علمی ممکن است تبعات منفی در آموزش دستیاران نیز داشته باشد؛ زیرا در این صورت کارورزان کمتر صحبت و مشارکت کرده و دستیاران نیز احساس قدرت کمتری در اتخاذ تصمیمات پزشکی مستقل دارند.
محققان، یک کارآزمایی بالینی تصادفی ٩ ماهه را از سپتامبر ۲۰۱۵ تا ژوئن ۲۰۱۶ ترتیب داده‌اند. این زمان بندی جهت پرهیز از ماه های تابستان -که دستیاران جدید شروع به کار می کنند- بوده است.
این محققان، ۲۲ عضو هیات علمی را تعیین کردند که در گروه اول از آنان خواسته شد نظارت مستقیمِ بیشتری را طی راندهای بیماران بستریِ روز های قبل اعمال کنند. درحالی که در گروه دیگر همان نظارت استاندارد قبلی را (تنها حضور بر بالین بیماران تازه بستری شده) ارائه دهند. هر دو گروه برای ١٢ هفته به کار خود ادامه دادند. اما نتایج نشان داد اشتباهات پزشکی قابل پیشگیری تفاوت معنی‌داری در دو گروه نداشته است.
میزان کلی خطاهای پزشکی که هدف اولیه مطالعه بود در دو گروه تفاوت معنی‌داری نداشت. به طوری که ۱۰۷.۶ در ١٠٠٠ بیمار-روز در گروه استاندارد و ۹۱.١ در ١٠٠٠ بیمار-روز در گروه نظارت افزایش یافته بوده است. (p=0.21)
در بررسی بیشتر، تحلیل نتایج زیرگروهی محدود شده به بیمارانِ سرویس یک هیئت علمی و همچنین در تحلیل زیر گروهی که بر اساس سابقه اعضای هیئت علمی انجام شده بود، نیز نتایج مشابهی داشت.
زمانی که محققان صدمات وارده را طبقه‌بندی کردند بیشتر آنها در هر دو گروه از نوع صدمات مینور بودند.(٨٨.۵٪ در برابر ٨٨.۶٪ با p=0.5)
نتایج ثانویه نیز که شامل طول مدت بستری بیماران، انتقال به بخش مراقبت‌های ویژه، مرگ و ترخیص بیماران بوده است در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت.
– ترجیح دستیاران نوع نظارت استاندارد اولیه بود.
دو گروه در میزان مدت راندهای کاری، زمان معرفی بر بالین بیماران تازه بستری شده، میانگین زمان صحبت دستیاران سال پایین و میانگین مدت صحبت همراهان بیمار مشابه بودند اما کارورزان در گروه نظارت دقیق‌تر به نسبت گروه نظارت استاندارد کمتر صحبت کرده‌اند. (۶۴ دقیقه در برابر ۵۵ دقیقه باp=0.008 )
میانگین تعداد درخواست های رادیولوژی مانند تعداد مشاوره های درخواستی توسط دستیاران و کارورزان نیز در دو گروه تفاوت معنی‌داری نداشت.
تمایلی اندک در میان فراگیرانِ گروه نظارتِ دقیق تر برای نوشتن دستورات دیده شد.
در هنگام پایش، دستیاران و کارورزان گفتند که هنگامی که یک عضو هیئت علمی در راند ها حاضر است، کارآیی و احساس خودمختاری کمتری دارند و کمتر قادر هستند تصمیمات مستقل بگیرند.
دستیاران معتقد بودند که بدون حضور یک عضو هیات علمی آنها رهبری کادر درمان را به عهده دارند و توانایی و راحتی آنها در تصمیم‌گیری مستقل بهبود می یابد.
اما در طرف مقابل کارورزان در گروه نظارتِ افزایش یافته، گزارش کردند که بازخورد بهتری نسبت به تصمیمات خود دریافت می‌کنند و این نوع از نظارت را مناسب دانسته‌اند.
با وجود اینکه دستیاران، سطح خدمات ارائه شده و فضای آموزشی را در دو گروه یکسان دانسته‌اند؛ اعضای هیئت علمی در گروهی که نظارت بیشتری داشتند گزارش کردند که نسبت به برنامه های درمانی اطلاع بیشتر و رضایت بیشتری از خدمات ارائه شده داشته‌اند و خدمات بهتری در این گروه ارائه شده است. اما معتقد بودند که تجربه آموزشی در دو گروه یکسان بوده است.
نویسندگان و متخصصان معتقدند که این یافته ها را نمی توان به طور گسترده تعمیم داد.
در یکی از نظرات نوشته شده راجع به این مقاله آمده است که نظارت بر فراگیران نباید به عنوان یک عامل بازدارنده در آموزش دستیاران دیده شود بلکه این یک چالش در آموزش آکادمیک است که بتوانیم توازن را میان نظارت و هدایت و درسوی مقابل استقلال و خودمختاری ایجاد کنیم. برای هدایت پزشکان جوان به سمت فعالیت مستقل ما باید تا جایی که می توانیم برای فراگیران زمان بگذاریم اما در حقیقت تنها به آن میزان که آنها نیاز دارند. دانشگاه های ما نیاز به آموزشِ آموزش‌دهندگانی دارند تا بتوانند این رویکردِ پرظرافت و متوازن را پیاده کنند.
محققان این مطالعه نتیجه گرفتند که با توجه به اهمیت خودمختاری در آموزش بزرگسالان و همچنین ارزش آموزش افراد هم رده، تصمیم‌گیری در مورد درجه نظارت باید با مد نظر گرفتن فاصله مورد نیاز بین استاد و دانشجو انجام بگیرد تا یادگیری اتفاق بیافتد. یافته‌های این مطالعه پیشنهاد می کند که برنامه های آموزش دستیاری در سطح مناسب نظارت اعضای هیئت علمی در طراحی راندهای صبحگاهی، تامین امنیت بیماران، ارائه بهترین خدمات، نیازهای فراگیران و خودمختاری دستیاران تجدید نظر کنند.
ترجمه: برزویه صادقی
برای مشاهده متن کامل مقاله، به لینک زیر مراجعه کنید:
JAMA Intern Med. Published online June 4, 2018
پاسخ بدهید
اولین نفری باشید که نظر می دهید