احسان قدیمی:
در ماه های اخیر، شنیده می شود که وظیفه ی جدیدی بر شرح وظایف پیشین کارورزان دانشگاه تهران اضافه شده است. کارورزان بیمارستان های تابعه ی دانشگاه تهران همواره به شرح وظایف گسترده، نامشخص و نامحدود خویش که بسیاری از آنها غیر آموزشی و صرفا درمانی هستند، معترض بوده اند. بنا بر اخبار رسیده در بعضی بخش ها، اخیرا کارورزان باید بیماران الکتیو با حال عمومی خوب را تا بیمارستانِ مقصد و بعضا تا محل انجام پروسه های درمانی مانند عکس برداری و … همراهی کنند. اقدامی که نارضایتی عمومی کارورزان را تشدید کرده است.
در آخرین مورد از این موضوع که گزارش آن به صدای پزشکان رسیده است، یکی از کارورزان بخش زنان بیمارستانی که تحت نظر دانشگاه تهران اداره می شود، علی رغم تاکید چندباره ی دستیاران سال یک، دو، سه و چهار به اینکه بیمار نیازی به همراهی پزشک ندارد، با اصرار بی جای سوپروایزر کشیک مجبور به همراهی بیمار شده است. طبق دستورالعمل ارجاع بیماران در بیمارستانها و ستاد هدایت ابلاغ شده توسط معاونت درمان دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی تهران بندهای ۴ و ۵: « ۴- برای مشاوره های پزشکی در موارد الکتیو و قابل انتقال بودن بیمار، باید بیمار را به بیمارستان معین اعزام نمود. ۵- در موارد اورژانسی و در صورت نیاز، با هماهنگی ستاد هدایت ، پزشک از بیمارستان معین به بیمارستان مبدأ اعزام خواهد گردید. »
در حالیکه در مورد اخیر دستیاران کشیک به طور شفاها و کتبا در پرونده بیمار ذکر کرده اند که بیمار مذکور نیازی به همراهی کارورز ندارد. اما مدیر کشیک و سوپروایزر اصرار داشته اند که اعزام بیمار بدون کارورز غیر ممکن است.
این اقدام در حالی انجام می گیرد که در بسیاری مواقع حتی وسایل و داروهایی اولیه مورد نیاز نیز در اعزام ها در اختیار کارورزان قرار نمی گیرد و آنها به جای انجام وظایف یک پزشک، کارهای خدماتی مانند جا به جایی مریض و تشکیل پرونده را انجام می دهند. کارهایی که به دلیل نبود نیروی مورد نیاز، به ناچار به عهده ی کارورزانی گذاشته می شوند که مسلما برای انجام آن کارها وارد دانشگاه و بیمارستان نشده اند.
به نظر می رسد تقلیل جایگاه کاروز پزشکی در بیمارستان های تابعه ی دانشگاه تهران – و احتمالا سایر دانشگاه های کشور – از یک دانشجوی در حال آموزش به کسی که می توان هر کار بر زمین جامانده ای در سیستم درمانی را از وی درخواست کرد، ریشه ی بروز چنین مشکلاتی است. آموزش پزشکی کشور مخصوصا در دوره ی عمومی دارای مشکلات بسیاری است که بروز چنین حوادثی تحمل این مشکلات را سخت تر هم می کند. به نظر می رسد برای رفع چنین مشکلاتی و جلوگیری از بروز موارد مشابه در آینده، اقدام یک پارچه کارورزان در مقابل چنین اقداماتی ضروری باشد.
پاسخ بدهید
12 نظر برای مطلب "شرح وظایف کارورزان؛ هر روز فربه تر از دیروز!"
کاملاً با حرف دکتر احسان موافقم. تو یه مطالعه تو یه سازمان نظامی کشور خودمون، نزدیک به ۸۰ درصد مکاتبات قید فوری خورده بود که بنا به دستورالعمل فقط ۱۴ درصدش فوری بوده! و این دقیقاً مطابق با نظر سوپروایزران محترمه که فکر می کنند اعزام بیمار با اینترن واجب ترین کار اینترنه. ضمناً اگه قرار باشه یه نفر تصمیم بگیره این بیمار نیاز به اعزام داره یا نه اتندیگ فیزیشنشه که در صورت عدم حضور اختیاراتش به دستیار ارشد تفویض میشه و نه سوپروایزر.
این موضوعی که شما مطرح کردین تو بیمارستان های شهید بهشتی خیلی عادی شده , وقتی که یک اینترن رو با یه امبولانس با ۵ تا مریض و یک تاکسی پر با ۴تا مریض دیگه همزمان میفرستن بیمارستان مقصد و تا ۴و۵ بعد از ظهر تو صفهای مختلف درمانگاه ها میشینی و حق اعتراض نداری
حداقل در گیلان سال هاست این مسئله روتین شده.اصولا تایم آف اینترن های زنان و اطفال – که منطقا باید زمان استراحت باشه تا موقع بازگشت به بخش و اورژانس و لیبر و… انرژی داشته باشند- به طور روتین صرف این سمت و آن سمت رفتن در شهر همراه بیماران الکتیو می شه. جالب اینجاست وقتی درخواست ست احیا یا… می کردیم پاسخ می دادند لازم نیست بیمار که حالش خوبه! یعنی صرفا یک حرکت نمادین برای فریب ظاهری بیمار و همراهانش…
آقا ما یه روز سر یه اعزام ۲۶ ساعت علاف یه بیمارستان دیگه بودیم!