همدلی از که آموختی؟ از محمدرضا گلزار

اگر در ایام عید به تماشای مسابقه برنده باش با مجری گری محمدرضا گلزار نشسته باشید احتمالا متوجه لایتچسبک بودن او شده اید، بروی کاغذ او المان های لازم برای مجری گری یک مسابقه تلویزیونی را دارد، براساس معیار های مدرن مرد جذابی محسوب می شود، خوش صداست، اطلاعات عمومی اش بالاست یا حداقل قبل از مسابقه خودش جواب ها را با جزئیات بیشتری مرور کرده و اولین بار بروی صحنه با آنها روبرو نمی شود و حتی فارغ از کیفیت های تکنیکی همراهی خوبی با شرکت کنندگان دارد، در موارد خطاهای فاحش به آن ها کمک می کند و خلاصه به لحاظ انسانی نیز رفتار شایسته ای دارد اما مشکل او کجاست و بررسی مشکل او چه کمکی به جامعه پزشکی می تواند بکن؟
در بحث ارتباط با بیماران همیشه بر مفهوم همدلی یاEmpathy تاکید شده است. Empathy یک ویژگی شناختی است که شامل درک تجربه درونی و نگاه بیمار به عنوان یک فرد مستقل است که به پزشک کمک می کند ارتباط درستی با بیمار برقراد کند، به نظر می رسد آن چیزی که اجرای محمد رضا گلزار را ناقص می کند همین عدم وجود همدلی با شرکت کننده باشد، اگر به تماشای مسابقه بنشینید این عدم وجود همدلی را حس می کنید، به لحظاتی دقت کنید که شرکت کننده دو دل از این می گوید که بین دو گزینه شک دارد و محمدرضا گلزار به صورتی خشک و رباتی بر این تاکید می کند که شرکت کننده باید یکی از دو گزینه را اعلام کند، یا زمانی که شرکت کننده با ذوق و شوق از علاقه اش برای دیدن گلزار می گوید و گلزار به شکلی رسمی پاسخی محترمانه می دهد. البته که هیچ کس نمی تواند از کمک های گلزار به شرکت کنندگان چشم بپوشد اما این عدم وجود همدلی هم شرکت کننده و هم بیننده را در موقعیتی دور از گلزار قرار می دهد. حالا همین موضوع را به رابطه پزشکان و بیماران در شرایط فعلی جامعه تعمیم دهید، چه بسا شما پزشکی باشید که مانند محمدرضا گلزار روی کاغذ تمام ویژگی های یک پزشک خوب را داشته باشید، چه بسا مانند محمدرضا گلزار حتی در خدمت به بیماران بیش از آنچه لازم است مایه بگذارید ولی چه می شود اگر مثل محمدرضا گلزار در Empathy با فردی که در برابرتان نشسته کمیتتان لنگ باشد؟ بیماری که همدلی را از پزشک خود دریافت نکرده و به لحاظ حسی از او دورتر است به شدت در معرض خشمگین شدن و بدگویی از پزشک خود قرار خواهد گرفت، گوشه ای از عصبانیتی که این روزها نسبت به جامعه پزشکی دیده می شود می تواند ناشی از همین عدم دریافت همدلی از پزشک باشد. حتی اگر پزشک مانند محمدرضا گلزار کارش را بلد باشد و حتی بیش از آنچه لازم است به بیمار کمک کند اگر بیمار این همدلی را از او دریافت نکند نتیجه شکل گیری رابطه ای سازنده با بیمار نخواهد بود. به نظر می رسد نقص گلزار به عنوان یک مجری می تواند به ما پزشکان کمک کند که به رابطه خودمان به بیماران بنگریم و خلاصه همدلی را از او یاد بگیریم همانطور که لقمان ادب را یادگرفت.