نظر نویستدگان مهمان لزوما بازتاب دهنده نگاه صدای پزشکان نیست
با توجه به شواهد باستان شناسی و دیرینه شناسی تقریبا از زمان یکجانشینی انسان ها و پیدایش زندگی اجتماعی، بیماری‌های واگیردار تهدیدی برای سلامتی بشر بوده‌اند. همانگونه که از ریشه واژه اپیدمی پیداست این پدیده به چیزی مربوط می‌شود که بر سر(epi) مردم (demos) می‌آید.
از حدود دو ماه قبل که اپیدمی کووید-۱۹ خودش را به عنوان یک مسئله جدید به مردم جهان عرضه کرد نگاه اکثر افراد به دولت چین و اقدامات آن در مقابل این بیماری بود؛ از ساختن بیمارستانی عظیم در ده روز و تلاشی عظیم برای قرنطینه کردن جمعیتی حدود ۵۰ میلیون نفر در استان هوبئی. قرنطینه مناطق آلوده از ۲۴ ژانویه عملی شد و در این زمان به گفته آمار منتشر شده توسط مقامات چینی فقط ۸۳۰ نفر به این بیماری مبتلا بوده‌اند. با وجود قرنطینه شدید و اعمال نظارت شدید بر عبور و مرور مناطق آلوده شاهد بودیم که چگونه کوید-۱۹ دیگر مناطق چین و دنیا را آلوده کرد. در اینجا این سوال پیش می‌آید که آیا قرنطینه اعمال شده کافی نبود یا کلا قرنطینه موثر نیست؟
به نظر می‌رسد برای پاسخ به سوال بالا فعلا کمی زود باشد اما تجربه های قبلی از همه‌گیری های ویروسی بخصوص آنفلوانزا ،ابولا و به خصوص سارس و مرس که تشابه بیشتری به کووید-۱۹ داشتند؛ نشان داد که افراد مبتلا هنگامی می‌توانند دیگران را مبتلا کنند که علامت دار باشند. در مورد کووید-۱۹ هم به جز مورد مشکوکی که در آلمان گزارش شد که بعدا تکذیب شد شرایط همچنین بوده است. این مسئله میتواند برای ما این فرض را ایجاد کند که فارغ از رعایت نکات بهداشتی و ضد عفونی کردن سطوح، برای جلوگیری از انتقال فرد به فرد قرنطینه کردن کل جمعیت ناحیه آلوده خیلی منطقی به نظر نرسد. چون زمانی قرنطینه ناحیه آلوده از نظر هزینه-فایده میتواند ثمر بخش باشد که افراد غیر علامت دار نیز توانایی انتقال داشته باشند و ما ندانیم که چه کسی میتواند موجب بیماری شود. البته قرنطینه کردن افراد مبتلا در خانه یا مراکز درمانی و پایش افرادی که با آنها در تماس بودند در چند کشور اروپایی و ایالات متحده موجب شده که اینطور به نظر رسد بیماری در این کشور ها به مانند ایران یا چین شدت نگرفته است. البته چین چین است و شرایط خودش را دارد. با توجه به کمبود امکانات،فضا،نیروی درمان و پاسخ کند به همه‌گیری کووید-۱۹ در کشور ما در مقایسه با عزم و امکانات چینی ها نباید انتظار داشت که در صورت تصمیم به قرنطینه بتوانیم به کیفیت آنها قرنطینه کنیم و به تبع آن ممکن است همان نتایج نسبتا بد را نیز به دست نیاوریم.
یکی دیگر از اپیدمی هایی که در دهه اخیر جهان را درگیر کرد اپیدمی ویروس ابولا در غرب آفریقا بود که موجب مرگ ۱۱ هزار انسان شد. در چند یک از کشور های غرب آسیا مانند سیرالئون و نیجر قرنطینه اعمال شد اما متاسفانه همانگونه که شاهد بودیم این اقدامات نتوانست جلوی این بیماری مرگبار را بگیرد اما در همان همه گیری دولت نیجریه توانست با اقدامات هوشمندانه جلوی این اپیدمی را بگیرد. مرکز کنترل بیماری های نیجریه با همکاری دولت نیجریه به تمام شهروندانش یک دماسنج ارزان قیمت و یک دستگاه شبیه تلفن همراه به صورت رایگان داد و از آنها خواست که هر روز دو مرتبه دمای خود را ثبت کنند و با دستگاه های مربوطه آن را به مرکز مربوطه ارسال کنند. این دو اقدام ساده و کنترل موارد تب دار موجب شد که نیجریه با ۱۰۰ میلیون جمعیت فقط ۲۰ مورد مبتلا به ابولا داشته باشد. با توجه به توانایی و امکانات ما و درگیری کووید-۱۹ در سراسر کشور به نظر می‌رسد کمی برای قرنطینه دیر باشد و شاید پایش فردی این بیماری اقدامی عملی باشد و بتوانیم به سان نیجریه نگذاریم چیزی بر سر مردم بیایید
پاسخ بدهید
اولین نفری باشید که نظر می دهید