من پزشکم! خسته ام! سردم!

دست هایم بوی خون میداد
کودکی بیمار جون میداد
من تمام قدرتم این بود
لحظه ها بوی جنون میداد

من لباسم خالی از اعجاز
مرگ در راه و طنین انداز
مادری با قامتی پردرد
منتظر :و لب به راز و نیاز

آخرین تک ضربه ی ماساژ
خط صاف و سردی دستاش
کاش این هم فیلم و اکران بود
تا تموم میشد با یک تیتراژ

اشک تلخی توی چشمامه
کودکی مرده سر رامه
مادری پشت در بخشه
که جگرگوشش تو دستامه

قورت میدم بغض را صدبار
بچه ها “مرسی:ختم سی پی آر”
علت فوت هم توده ی مغزی
درج در پرونده ی بیمار

کاش میشد لحظه ای گم شم
قاطی هر روز مردم شم
کاش شغلم هم امان میداد
قطره ای از این تلاطم شم

کاش کلش مثل بازی بود
یا تمامش صحنه سازی بود
با یه شوک بیمار برمیگشت
ملتی هم شاد و راضی بود

من ولی اصلم:پر از دردم
من پزشکم:خسته ام :سردم!
کودکی مرده همین لحظه
“لیدها “را من جدا کردم…

کاش میشد داد زد کات
مرگ اما امده:هیهات
کاش میشد رفت ازین اکران
با تمام کادر و تشریفات

با هجوم اشک درگیرم
ساکتم سردم و دلگیرم
بچه ای جون داده و در خود
بارها مردم و میمیرم…

اون نفس ها بوی خون میداد
بچه ای بیمار جون میداد
مادرش پشت دره :ای کااااش
زندگی یک دم امون میداد

رعنا. اردیبهشت ۹۴ .بخش کودکان سرطانی

در مورد عکس: این تصویر مربوط پزشک طب اورژانسی است که پس از مرگ بیمار ۱۹ ساله خود، لحظه ای برای ابراز احساسات خود دور از نگاه سایرین به بیرون از اورژانس آمده بود و پس از چند لحظه به سر کار خود برگشت. عکس که ۳ ماه قبل توسط یکی از پیراپزشکان گرفته شده بود منجر به واکنش گسترده همدلانه با آن پزشک شد، شباهت این احساسات در تمام پزشکان، از پزشک کالیفرنیایی تا خانم دکتر رعنا شهرکانی در بیمارستان شفای اهواز، باعث شد ما این عکس را تصویر مناسبی برای این شعر بدانیم.