پخش سریال در حاشیه با بازخورد های گسترده ای در جامعه پزشکان همراه بوده است، نامه های سرگشاده پزشکان گمنام و یا نام آشنا هر روز منتشر می شود. چه بسا برخی از مسئولین صنفی که تا پیش از این در رادار بسیاری از پزشکان نبودند حمایت تعداد زیادی را با این نامه ها جلب کنند.
مخالف با پخش از رسانه ملی بله، مخالف با سریال نه
نگارنده در مخالفت با پخش این سریال از سیمای ملی با این همکاران هم داستان است اما نه مخالف ساخته شدن چنین برنامه ای است و نه حتی مخالف پخش آن در هر تلویزیونی. قائل به توهین آمیزتر بودن این برنامه در مقایسه با نمونه های خارجی نیستم، بسیاری از سریال های خارجی هم از پزشکان چهره هایی بی بند و بار، معتاد و حتی بی احساس نشان می دهند. گرچه در عین حال که طنز باید برای نقد و حتی هزل هر حرفه ای آزاد باشد. حتی مهران مدیری در طنز خود شاید نقش محوری ماجرا را به دست پزشکی داده است که چهره ای علمی، منطقی، کاری و اخلاق مدار توصیف شده است. بازهم بر این موضوع پای می فشارم که مخالف پخش این سریال از رسانه ملی هستم.
چرا مخالف با پخش از رسانه ملی ؟
رابطه قدرت سیاسی حاکم و رسانه همیشه مورد بحث بوده است. تا جائیکه در بعضی کشور ها مانند ایالات متحده، دولت از پخش رسانه پروپاگاندای خود (صدای آمریکا) برای آمریکایی ها نهی شده و تنها می تواند برای اتباع کشور های دیگر برنامه داشته باشد.
در باره دلیل این ممنوعیت سخن بسیار رفته است، خلاصه دلیل این است که دولت حق ندارد با مالیاتی که از مردم می گیرد خود را برایشان توجیه کند. شاید این مسئله را بتوان از سوی دیگر نیز مورد بررسی قرار داد. چقدر حاکمیت حق دارد بخشی از جامعه ( در این مورد پزشکان) را برای بقیه جامعه دلیل تمام مشکلات نشان دهد؟ به خصوص اینکه شاید دلیل بسیاری از مشکلاتی که آن را بر گردن آن بخش از جامعه می اندازد عملکرد خودش باشد. آیا این سوء استفاده از رسانه برای فرافکنی مشکلات موجود نیست؟
اگر این سریال از رسانه ای خصوصی پخش می شد حرجی بر آن نبود، چه اینکه رسانه ای خصوصی خط مشی خود را از سرمایه گذار خود می گیرد اما سرمایه گذار رسانه ملی کسی جز تمام مردم کشور نیستند. پزشکان هم قشری از این جامعه هستند، آیا رسانه ملی حق دارد با استفاده از درآمدی حاصله از حق تک تک افراد جامعه ( از جمله پزشکان ) قسمتی از جامعه را که در دادگاه صالحه هنوز محکوم نشده اند به شکل کلیشه ای مورد حمله قرار دهد؟
خطر کلیشه سازی
آیا تعمیم دادن رفتار افرادی خاص به کل یک بخش از جامعه مصداق استریوتایپینگ ( کلیشه سازی) نیست؟
کلیشه سازی مانند کلیشه سیاه پوست کم استعداد در دوران نژاد پرستی و کلیشه مسلمان تروریست در اسلام هراسی فعلی در اروپا و همچنین یهودی فاسد در دوران آلمان نازی همیشه مبنای تضییع حقوق و حتی گسترش خشونت علیه آن قشر خاص بوده است. کلیشه سازی دولتی همیشه در طول تاریخ منجر به حوادث ناگوار یا حداقل بدبینی تاریخی در دو طرف ماجرا شده است. حمایت رسانه ملی از گسترش کلیشه پزشک بی وجدان می تواند تقصیر هر پیامد ناگواری را بر عهده رسانه ملی قرار دهد.
پزشکی تنها شغل حرفه ای نیست
مشاغلی مثل وکالت، قضاوت، روحانیت، استادی دانشگاه و پزشکی وجود دارند که دارای ماهیت حرفه ای هستند، و در نتیجه انتظارات از آنها بالاترست. برای مثال از پزشکان انتظار می رود ساعت ۳ صبح هم در میان خیابان کمکشان را از بیماری دریغ نکنند و نمی توانند با گفتن اینکه اکنون ساعت کاری و مکان کاری من نیست از این وظیفه شانه خالی کنند. اما در مشاغل دیگر چنین سطحی از وظیفه در قبال جامعه وجود ندارد. کسی از فروشنده سوپر مارکت محله انتظار ندارد هر چه قدر هم به کالایی نیاز داشته باشد مغازه اش را ساعت ۳ صبح باز کند. در مقابل این خدمات فوق العاده، جامعه از این حرفه ها انتظاراتی دارد، مثل رفتار منصفانه و عدم سوداگری، حالا سوال این است که آیا حرفه های دیگر در ایران پاکتر از پزشک ها رفتار می کنند یا هیچ رسانه ای به علل دیگر امکان انتقاد از آنها را ندارد؟
سخن آخر
در نهایت بدترین دفاع در نگاه نگارنده دفاعی غیر منطقی و همه جانبه است که طرف مقابل را از ادامه بحث منصرف کند چون به این نتیجه می رسد که با زبان منطق نمی توان با این سوی ماجرا صحبت کرد و تعصب ریشه اظهارنظرها است. تاکید بر اینکه پزشکان قدیسینی آسمانی هستند، نه به رفع مشکلات ما کمکی می کند و نه مردم ناراضی از پزشکان را راضی می کند. شاید بهترین دفاع حمله باشد به این صورت که نشان داده شود فساد و سواستفاده از اختیارات اگر در میان پزشکان از سایر اقشار جامعه کمتر نباشد بیشتر هم نیست ( قویاً بر آن هستم که بسیار هم کمتر است).
پاسخ بدهید
اولین نفری باشید که نظر می دهید