این روزها شبکه های اجتماعی همراه با شبکه های رسمی، از لزوم قرنطینه ی خانگی می گویند. طبقه ی متوسط بار دیگر نشان داده است که اگر احساس نیاز و ضرورت کند، می تواند با کمپین های مختلف به صحنه بیاید و افکار عمومی را به سوی درست هدایت کند. مطمئنا این حد از همبستگی اجتماعی ایجاد شده توسط کاربران شبکه های اجتماعی ارزشمند و شایسته تقدیر است. اما بخش مهمی از جامعه این وسط گم شده است: طبقه ی فرودست.
افراد زیادی لیست کتاب و فیلم و سریال منتشر کرده اند. وزیر ارتباطات ۱۰۰ گیگابایت اینترنت رایگان به همه ی کاربران خانگی اختصاص داده است. اما باید بدانیم لازمه ی در خانه نشستن و فیلم دیدن، نداشتن دغدغه ی مالی است. بماند که اساسا فیلم دیدن و کتاب خواندن نیز اخلاق های برخواسته از رفاه نسبی طبقاتی هستند. چه طور انتظار داریم از یک کارگر روزمزد که در خانه بنشنید، در حالیکه خانه نشینی برای او مساویست با صفر شدن درآمد و حتی گرسنگی کشیدن. قرنطینه ی خانگی برای کسی که هیچ پس اندازی ندارد، یعنی نداشتن اجاره خانه و یعنی ورشکستگی.
تعداد زیادی از افراد اساسا توان اقتصادی قرنطینه خانگی را ندارند. به نظر می رسد کمپین های مرتبط با کرونا باید بخشی از نگاه خود را معطوف به این طبقات آسیب پذیر کنند. حاکمیت تمایلی به حمایت از این افراد ندارد و بخشی از دلایل تن ندادن آن به قرنطینه ی کامل، شانه خالی کردن از تامین مالی طبقات فرو دست است. کمکهای مستقیم مالی و از آن مهم تر تحت فشار گذاشتن حاکمیت برای تامین مالی این افراد برای شکستن چرخه ی انتقال ضروری است. ویروس کرونا محدود به یک طبقه نیست و با همکاری همه ی طبقات اجتماعی قابل کنترل است. حاکمیت باید با اختصاص بودجه ی کافی این چرخه را بشکند.
