در اعتراضات اخیر نوک پیکان ما پزشکان به تضعیف جایگاهمان همواره رو به سوی وزارت بهداشت و شخص وزیر بهداشت بوده است ، طوری که با ایجاد شرایط یا قوانین جدیدی در وزارت بهداشت که خوشایند ما پزشکان نبوده اولین شخصی که مورد اتهام قرار می گیرد و اولین نهادی که برای تجمع و ابراز انتقادمان به آن روی می آوریم وزیر و وزارت خانه است، وزارت خانه ای که هر چقدر شرح وظایفش را مرور کنیم، در آن خبری از وظیفه حمایت از پزشکان نیست. ماموریت وزارت بهداشت فراهم آوردن موجبات تامین بهداشت و درمان کلیه افراد کشور از طریق تعمیم و گسترش خدمات بهداشتی، درمانی و آموزشی است. حال اگر اجرای این ماموریت به گونه ای باشد که به ضرر جامعه پزشکان باشد وظیفه وزارت خانه هیچ گاه حمایت محض از پزشکان نخواهد بود. برای بیان اعتراض و فریاد حمایت خواهی مکان تجمع ما اشتباه است ، همان طور که چندین بار تجربه تلخ عدم حمایت و بی اثر بودن این اعتراضات را دیده ایم.
حلقه ی گمشده حل مشکلات ما پزشکان با وزارت خانه سازمان مردم نهادی است که یکی از اهداف اساسی تشکیل آن حمایت صنفی از پزشکان است ؛ سازمان مردم نهادی به نام نظام پزشکی که در سالهای اخیر نقش حمایتی اش از پزشکان روز به روز کم رنگ تر شده است. عدم توجه به نیاز ها و خواسته های پزشکان و نادیده انگاشتن انتقادهای آنان به شرایط موجود و عدم تلاش در راستای حمایت از پزشکان به ویژه پزشکان جوان و دستیاران تخصصی که آینده ی منزلت کاری خود را رو به تضعیف میبینند؛ باعث شده است نظام پزشکی جایگاه صنفی خود را به تدریج از دست داده و تبدیل به یک سازمان تشریفاتی شود.
یکی از عوامل اصلی فراموشی جایگاه صنفی سازمان نظام پزشکی خودمان هستیم . مشارکت اندک ما پزشکان در انتخابات نظام پزشکی در دوره های اخیر نشان دهنده بی توجهی یا شاید ندانستن جایگاه خطیر صنفی این سازمان است. وقتی که ما پزشکان جوان نماینده ای در سازمان نظام پزشکی نداشته باشیم نمی توانیم از نظام پزشکی در مشکلات و اعتراضات اخیر از جمله اعتراض به تداخل رشته های غیر پزشکی در امور تشخیص و درمان، تاخیر در پرداخت کارانه ها ، مشکلات آموزشی از جمله آزمون دستیاری و … انتظار حمایت همه جانبه داشته باشیم.
