- مثبت شروع کنید و مثبت ادامه دهید
قبولی شما در آزمون دستیاری، بدان معناست که از درجه قابل توجهی از شایستگی برخوردار بوده‌اید. بنابراین باید به خود ببالید حتی اگر در رشته/محل مورد علاقه‌تان قبول نشده باشید. طبق جدیدترین پژوهش‌ها، حرفه مورد علاقه فرد لزوماً نباید از پیش تعیین‌شده و مشخص باشد، بلکه توسط فرد ایجاد شده و رشد داده می‌شود. همین که این رشته برای شما آنقدر دافعه نداشته که جزو انتخاب‌هایتان بوده برای موفقیت‌تان کافی خواهد بود.
تماستان را با دستیارانی که بدبینی فضای ذهنی-رفتاری غالب آنهاست و مدام مشغول نق زدن هستند، به حداقل برسانید. از اول هم قرار نبوده با یک سیستم کامل و حتی به اندازه کافی استاندارد روبرو باشید. پذیرش همین نکته به ظاهر ساده توقعات شما را از سیستم پایین می‌آورد، از تمرکز بی‌نتیجه شما بر مشکلاتی که اکثرشان در این دوران محدود قابل حل نیستند، می‌کاهد و ذهن شما را برای استفاده حداکثر از فرصت‌هایی که در بدترین شرایط نیز وجود دارند، آماده می‌کند. بنابراین سعی کنید همان روزهای اول رزیدنت های موفق، شاد و سرزنده در سال‌های مختلف را بشناسید، با آنها دوست شوید و مدام از آنها کمک و مشورت بخواهید.
- روابط اجتماعی‌تان را تقویت کنید
در وهله اول سعی کنید مشاورانی (mentor) حمایتگر از بین اساتید بیابید، با آنها ارتباط موثر و صمیمی شکل دهید، همه جنبه‌های زندگی اعم از درسی، مالی، عاطفی و … را با آنها در میان بگذارید و از تجربیاتشان بیاموزید. چنین اساتیدی را در همه دانشگاه‌ها می‌‌توان یافت. (اگر نیافتید هیچ اشکالی ندارد با اساتید دانشگاه‌های دیگر ارتباط برقرار کنید)
رابطه همدلانه، مسئولانه و با حوصله با بیماران، که اغلب با قدردانی از سوی آنان همراه‌است، بسیار رضایت‌بخش و rewarding بوده و از فرسودگی(burnout) پیشگیری می‌کند. در نقطه مقابل سرهم‌بندی و عدم پیگیری کارهای بیماران به آموزش، روحیه و وجهه شما ضربات جبران‌ناپذیری وارد می‌کند.
روابط قبلی خود در خارج از محیط دستیاری را هرگز فراموش نکنید و آنها را ادامه داده و حتی تقویت کنید، با دوستان خود مرتب بیرون بروید، به خصوص از خانواده تان بخواهید شما را در این چندسال بطور ویژه حمایت کنند.
گوشه‌گیری در محیط بیمارستان برای شما سم است، بتدریج انرژی جسمی و روانی‌تان را به تحلیل برده و شما را دچار فرسودگی می‌کند. ارتباطات صمیمی و دوستانه با دستیاران هم دوره، سال بالا و سال پایین خود شکل دهید و چالش های پیش آمده در روابط را که نادر نیستند، فعالانه شناسایی و حل و فصل کنید. عادت کنید که خودتان و همکارانتان را ببخشید(forgiveness) چرا که محیط کار پرتنش با بار کاری بالا در انتظار شماست و باید حتی‌الامکان از یکدیگر حمایت کنید.
بازخوردهای همکاران، اساتید و حتی پرستاران را حتی اگر در وهله اول غیرمنصفانه و غلط بنظر می‌رسند پذیرا باشید و روی آنها فکر کنید. سعی کنید جوی را ایجاد کنید که بازخورد نه برای تحقیر، تنبیه و سرزنش افراد، بلکه معطوف به رشد، یادگیری، اصلاح تیم درمان و حفظ حقوق بیماران باشد.
- برای تبحر خودتان وقت و انرژی صرف کنید
فعالانه برای یادگیری خود وقت بگذارید و منتظر نباشید کسی لقمه را جویده در دهانتان بگذارد، برای پاسخ به سوالات خود و حل مسائل بالینی ارزش قائل باشید و در به نتیجه رسیدن آنها سماجت و پشتکار(perseverance) به خرج دهید. همه موفقیت در برداشتن یک گام بیشتر، هنگامی است که دیگر توانی در خود برای گام برداشتن احساس نمی‌کنید.
از سوال پرسیدن از افراد ارشد خود خجالت نکشید و به یاد داشته باشید که معمولا اساتید و دستیاران سال بالا در بستر یک ارتباط مناسب، از اینکه مورد سوال و مشورت قرار بگیرند، استقبال خواهند کرد. اگر در مواردی با سردی از سوی آنها روبرو شدید، ناامید نشوید و باز به طرق دیگر ادامه دهید. دستیاری فرصتی برای یادگیری است که دیگر تکرار نخواهد شد.
- برای مطالعه برنامه منسجم داشته باشید
روحیه پرسش‌گری و انگیزش درونی برای تشخیص و درمان بیماران، بتدریج دانش و مهارت لازم را در شما ایجاد خواهد نمود. علاوه برآن تجربه ای لذت بخش است، حس اتونومی شما را تقویت کرده و به خوب شدن حال شما کمک می‌کند. علاوه بر آن عالی است اگر برنامه ای برای مطالعه منظم نیز داشته باشید. چرا که برای طبابت علاوه بر دانش برآمده از مطالعه بر پایه کیس های بالینی به دانش از پیش موجود نیز نیاز دارید. این دانش باعث افزایش اعتمادبنفس شما می‌گردد و شما را برای امتحانات درون بخشی و ارتقا و بورد نیز آماده نگه می‌دارد و باعث می شود یکی از عوامل اصلی استرس و ذهن مشغولی شما یعنی امتحانات رنگ ببازد.
- خودتان را حسابی تحویل بگیرید
وقت مشخصی را به تفریح، ورزش، معنویات و هر کاری که تا به امروز در زندگیتان به افزایش شادی و سرزندگی شما کمک نموده، اختصاص دهید. توالی کشیک ها و روتیشن ها را تا حدی که درکنترل شماست بنحوی برنامه ریزی کنید که فرصت کافی برای ریکاوری خصوصاً جهت جبران کم خوابی داشته باشید.
به سلامت جسمی و روانی خود اهمیت بدهید. طبق پژوهش‌ها علائم افسردگی در دوران دستیاری شایعند، در صورت تجربه آنها برای گرفتن کمک تخصصی لحظه ای درنگ نکنید.
- سال یک همان خوان هفتم است
سال اول دستیاری پرچالش‌ترین و پر استرس‌ترین سال دستیاری است. شما یا جزو کسانی هستید که در رشته/محل مورد علاقه‌تان قبول شده اید که در معرض این خطر هستید که شکاف بین توقعات و ایده آل ها از یک سو و واقعیت‌ها از سوی دیگر توی ذوقتان بزند. یا اینکه در رشته/محل مورد علاقه‌تان قبول نشده اید که خطر کناره گیری و بی تفاوتی (disengagement) شما را تهدید می‌کند. که اگر به آن تن بدهید، دستیاری برایتان به شکل یک تکلیف و اجبار مشقت‌بار روزمره در خواهد آمد. سعی کنید هرچه بیشتر به کار و درس دل بدهید و خود را درگیر کنید، منتظر ایجاد علاقه و انگیزه از بیرون نباشید که نخواهد آمد!
نهایتاً هر دو این حالات ممکن‌است شما را به فکر انصراف بیندازد. توصیه کلی این است که شتاب نکنید، با همکاران و اساتید مشورت کنید و سعی کنید رشته/محلی که هستید را خوب بشناسید، تجربه کنید و بعد تصمیم بگیرید. چرا که خیلی از اوقات استرس سال یک که مربوط به رشته/محل خاصی نیست علت اصلی تمایل به انصراف است و طبیعی است که با تغییر رشته/محل حل نخواهد شد. بخش مهمی از این استرس مربوط به عدم تسلط است که به تدریج و به خصوص در نیمه دوم سال یک، کمتر و کمتر شده و همزمان اعتمادبنفس بیشتری پیدا خواهید کرد.
با آرزوی موفقیت برای همه دستیاران
منابع:
McKinley, T. F., Boland, K. A., & Mahan, J. D. (2017). Burnout and interventions in pediatric residency: A literature review. Burnout Research, ۶, ۹-۱۷
Raj, K. S. (2016). Well-being in residency: a systematic review. Journal of graduate medical education, ۸(۵), ۶۷۴-۶۸۴٫
Dweck, C. S., Walton, G. M., & Cohen, G. L. (2014). Academic Tenacity: Mindsets and Skills that Promote Long-Term Learning. Bill & Melinda Gates Foundation.
Residency survival guide-2013:
https://sogc.org/wp-content/uploads/2012/09/Residency-Survival-Guide-2013-Edition.pdf
