روزهای اخیر روزهای پرحاشیه ای برای وزیر بهداشت بوده است. داستان از آنجا شروع شد که تجمعی از سوی رادیولوژیست ها در روز۲۶ دی ماه با هدف اعتراض به رسمی و قانونی شدن انجام سونوگرافی برای پریناتولوژیست ها برگزار شد. اما این تجمع در میان تعجب حاضرین با برخورد امنیتی و حضور گارد ویژه بدون نتیجه خاصی پایان یافت. البته که این اولین برخورد از این دست، با منتقدان نبود. در این نوشته بطور خاص به برخوردهای وزارت بهداشت با منتقدین می پردازیم و تلاش می کنیم تا تصویری از نگاه وزیر محترم به نقد و اعتراض بدست دهیم. پیش از آنکه وارد جزییات این اعتراضات و برخوردهای وزیر با آنها شویم باید اضافه کنیم که بحث ما در این نوشته ناظر به محق بودن یا نبودن رادیولوژیست ها و یا دیگر معترضین نیست. در واقع نویسنده این مقاله در تعدادی از این موارد، سیاست کلی وزیر را نادرست نمی داند اما بحث ما بر سر چگونگی برخورد وزیر با نظرات مخالف است و نه محتوای اعتراضات.
اولین اعتراض رادیولوژیست ها به افزایش ظرفیت ها به اوایل تابستان امسال باز میگشت. زمانی که افزایش ناگهانی و بدون مقدمه ظرفیت پذیرش دستیاران در رشته رادیولوژی نارضایتی گسترده ای در میان رادیولوژیست ها برانگیخت. نهایتا دستیاران رادیولوژی تصمیم به تحریم آزمون ارتقا گرفتند تا به این شکل اعتراض خود را نشان دهند. این اعتراض سرتاسری که در نوع خود از نظر گستردگی و هماهنگی کم نظیر بود، هیچ پاسخ روشنی از سوی وزارت خانه به خود ندید. نه تنها تجدید نظری در تصمیم قبلی انجام نگرفت، بلکه برخلاف آنچه در دنیا معمول است، حتی مذاکره ای هم با نمایندگان معترضین انجام نشد تا دلایل آنها شنیده شود. چندماهی پس از این اعتراض گسترده، خبرهایی غیررسمی منتشر شد که احتمالا گروهی از دستیاران معترض نخواهند توانست در آزمون بورد شرکت کنند و در واقع این شایعه قوت گرفت که وزارت خانه در پاسخ به اعتراض، قصد مجازات آنها را دارد.
شش ماهی پس از اعتراضات به افزایش ظرفیت ها، با صدور مجوز به انجام سونوگرافی برای پریناتولوژیست ها چنان که انتظار آن هم می رفت، نارضایتی گسترده ای در میان رادیولوژیست ها برانگیخته شد. نهایتا بنا شد رادیولوژیست ها این نارضایتی را در قالب یک تجمع محدود و مسالمت آمیز در برابر وزارت بهداشت نشان دهند. این بار اما معترضین با برخورد امنیتی و حضور گارد ویژه مواجه شدند. این تجمع ظاهرا به سادگی پایان داده شد اما نه تنها نارضایتی ها کاهش نیافت بلکه بر شکاف میان گروههایی از پزشکان و وزیر بهداشت افزود. در ادامه هم وزیر بهداشت در اظهارنظری عجیب اعلام کرد که شایسته نیست زنان ایرانی را مردان سونوگرافی کنند. با این اظهارنظر وزیر بهداشت، موجی از انتقاد علیه او در جامعه پزشکی به راه افتاد و نه تنها نتوانست موضع وزارت خانه را که به زعم شماری از کارشناسان موضع درستی بود، توجیه کند بلکه موجب شد بسیاری از کسانی هم که در این داستان موضعی نداشتند به جمع منتقدین وزیر بپیوندند.
در دو نمونه بالا یک مساله مشهود می باشد و آن برخورد نادرست و عجولانه وزیر بهداشت با منتقدین است. البته تصور می کنم می توان این برخوردها را در یک تصویر کلی تر از ضعف رسانه ای و ارتباطی وزیر بهداشت بهتر درک کرد. وزیری که از روز نخست با حضور افراطی در رسانه ها تلاش میکرد تصویری مثبت از خود در اذهان عمومی بجای بگذارد، این روزها بیش از پیش جایگاهش را در میان پزشکان و پرستاران از دست رفته می بیند. شاید بتوان گفت نخستین موضع گیری های رسانه ای پرسروصدای وزیر بهداشت مربوط به آغاز اجرای طرح تحول و انتقادات علنی او از تعدادی از پزشکان بود که روزانه تیتر بسیاری از رسانه ها شده و بر موج پزشک ستیزی در جامعه دامن میزد. پس از چند ماه با پی بردن وزیر به اشتباه بزرگش، چرخشی آشکار در موضع گیری های او رخ داد و تلاش کرد تا انتقاد علنی از پزشکان را متوقف کند. تاثیرات این تصمیم درست اما با برخورد امنیتی با پرستاران و رد صلاحیت مخالفان وزارت خانه برای انتخابات نظام پرستاری کمرنگ شد و پس از آن هم شاهد برخوردهای وزارت خانه با رادیولوژیست ها بودیم که این مجموعه رفتارها وزیری را که در ابتدا مقبولبتی نسبی در میان جامعه پزشکی داشت، بدل به فردی کرد که با وجود عملکرد نسبتا قابل قبولش، این روزها کمتر حامی در جامعه پزشکی و پرستاری در کنار خود می بیند.
به نظر می رسد دکتر هاشمی با توجه به سابقه کمرنگ سیاسی اش، درک درستی از نحوه برخورد با مخالفین و منتقدین ندارد. در واقع بی بصیرتی سیاسی ایشان باعث شده تا با نگاهی امنیتی پشت هر مخالفت چه از سوی پرستاران باشد چه رادیولوژیست ها، دستهایی پنهان بببیند که قصد دارند برنامه های او را با مشکل مواجه کنند. نگارنده این نوشته البته منکر آن نیست که بعضی از این اعتراضات بجا نبوده اما این توجیه مناسبی برای برخورد امنیتی با آنها نیست. وزیر بهداشت باید بپذیرد که هر تصمیم او طبعا منافع جمعی را به خطر می اندازد و نمی توان انتظار داشت آنها در برابر یک سیاست جدید سکوت کنند بلکه باید مانند کشورهای متمدن دنیا اعتراض را به رسمیت شناخت، گفتگو با معترضین را به جریان انداخت و کوشید تا حداقل تصویری روشن تر از اهداف سیاست ها برای آنها ترسیم شود. این افول جایگاه دکتر هاشمی درس جالبی برای ما دارد و آن اینکه حتی مسوول وزارت خانه غیرسیاسی مانند وزارت بهداشت هم باید درکی حداقلی از مناسبات حاکم بر جامعه مدنی و نحوه تعامل با نیروهای مختلف حاضر در آن داشته باشد. در واقع مدیریت هر مجموعه ای بدون درک و به رسمیت شناختن تضاد منافع گروههای ذی نفع تنها و تنها به آن چیزی منجر می شود که روز ۲۶ دی ماه شاهد آن بودیم…توضیح و گفتگو جای خود را به برخورد امنیتی می دهد و تلاش برای شفاف سازی سیاست ها جای خود را به پاک کردن صورت مساله…تلاش می شود تا بجای آنکه حق نیروهای ذی نفع در جامعه مدنی برای اعتراض به رسمیت شناخته شود، هر اعتراضی به انگیزه ای ناصحیح نسبت داده شده و خط بطلانی بر آن کشیده شود…این سبک مدیریت اگر روزگاری هم نتیجه می داد امروز سالها از آن روزگار گذشته و تنها نتیجه ای که این سیاست یا در واقع بی سیاستی در بلندمدت می دهد تزلزل روزافزون موقعیت سیاست گذار است…سیاست گذاری بی سیاست که هر روز بیش از پیش تیشه به ریشه اعتبار خود میزند…
واقعا حرف دل همه رادیولوژیست ها رو زدید
شیر مادرت حلال آقای فلاح
تنها جایی که یکی حرف دل پزشکان رو زد
من یک سوال دارم و اون اینه که:
آیا برخورد قهری و یگان ویژه ای!!!وزیر محترم بهداشت؛با یک تجمع ساده صنفی آرام افراد فرهیخته ،به علت عصبانیت ایشان از شکست نسبی و شاید کامل طرح پرهزینه کارشناسی نشده تحول سلامت نبود؟و آیا آغازی برای خودکامگی نیست؟
وزیر با این برخورد گازانبری و اون صحبت عوامفریبانه که شایسته نیست زنان را مردان سونوگرافی کنند، ثابت کرد فرد بی سیاست وبی تدبیری است.
ایشان درک صحیحی از تخصص ندارند. یا دارند و برای پیشبرد منافع ومقاصد خود ان را وارونه جلوه میدهند. وگرنه نمیگفتند افرادی را اموزش ٢-٣ ماهه میدهیم تا بجای متخصصین رادیولوژی که ۴ سال دوره تخصصی سونوگرافی و رادیولوژی دیده اند به مردم خدمت کنند!!
ممنون از مقالتون ولی..
چیزهایی هست که تو نمیدانی یا اگه میدانی نمیخواهی که بگویی