۱- کرونا همه ی جهان را تحت سیطره ی خود گرفته است. وقتی آمریکا از شیوع کرونا در چین به عنوانی فرصتی برای بازگشت سرمایه ها از چین به آمریکای شمالی سخن می گفت، هرگز فکر نمی کرد که روزی همین ویروس یکی از تاریخی ترین سقوط های بازار بورس امریکا را رقم بزند. ترامپ هرگز فکر نمی کرد که کرونا به بزرگترین تهدید برای ورود دوباره اش به کاخ سفید تبدیل شود.
۲- برخورد کشورها اما با این تهدید متفاوت بود. برخوردهایی برخواسته از عمیق ترین ساختارهای فرهنگی و سیاسی و ایدئولوژیک. در یکی از عجیب ترین تشابهات، تشابه برخورد ایران و آمریکا بود. در هر دو کشور سعی بر کوچک جلوه دادن بحران به شکل واضحی وجود داشت: تلاش برای مقایسه ی کرونا و آنفلوآنزا از سوی ترامپ و روحانی یکی از طنزهای عجیب روزگار بود. هر دو کشور نیز متهم به پنهان کاری در اعلام بحران هستند. از سوی دیگر، کشورهایی مثل سنگاپور و کره و ایتالیا، از همان ابتدا قاطعانه و شفاف به مبارزه با کرونا پرداختند، بی هیچ تعارفی و بی هیچ پنهان کاری ای. از تشابهات عجیب دیگر، شروع بحران کرونا میان فرقه ای مسیحی در کره و متاسفانه در شهر مذهبی قم در ایران بود. اصرار بر انجام مناسک مذهبی در کره و قم یکی از متهمان اصلی شیوع در هر دو کشور هستند. کرونا ثابت کرده است که با ایدئولوژی نمی توان به جنگ واقعیت رفت، واقعیتی هر چند کوچک و غیر قابل دیدن.
۳- دو نماینده ی مجلس – بهرام پارسایی نماینده ی شیراز و پزشکیان نماینده تبریز – لزوم ورود سازمان های بین المللی را به بحران در ایران را یادآور شده اند. در جدید ترین اقدام اما ظریف رسما نیازهای ایران را به طرف های خارجی اعلام کرده است و تیمی از چین و سازمان بهداشت جهانی برای کمک وارد ایران شده اند. طرح خام بیماریابی خانه به خانه نیز توسط معاونت درمان وزارت بهداشت بهتر توضیح داده شد تا نگرانی ها تا حدی برطرف شود.
۴- نواقص بسیاری وجود داشت و دارد: از بی مبالاتی وزارت بهداشت در شناسایی بیماران اول و تکذیب مرگبار روزهای اول ورود کرونا بگیر تا باز بودن مکان های زیارتی در قم و مشهد و البته نبودن تجهیزات اولیه برای تیم پزشکی که مهم ترین مشکلات این روزهاست. شواهدی که پیش تر گفته شد، نشانه های امیدوار کننده ای هستند که نشان می دهند ایدئولوژی کم کم عقب تر می رود. آیا وزارت بهداشت علم را به جای ایدئولوژی می‌نشاند؟ نشانه های امیدوار کننده ای نشان داده شده است که امیدواریم همچنان ادامه داشته باشد. باید بدانیم که ما در وسط بحرانیم و باید بدانیم که وسط مسابقه نمی توان اسب را عوض کرد. تلاش برای استفاده از همه ی امکانات موجود، مهم ترین اولویت است. محاکمه و اتهام را برای بعد بگذاریم، امیدوار باشیم و با همین اسب نه چندان چابک، بهترین را رقم بزنیم
