ما در صدای پزشکان کجا ایستاده ایم؟

از روزهای اول شیوع کرونا در کشور، بحثی که از سوی بسیاری از فعالان و صاحب نظران اجتماعی و حتی پزشکان روانپزشک مطرح می شد جلوگیری از ایجاد هراس کرونا در اجتماع بود، رسانه های جمعی از بزرگ نمایی مشکلات، تلفات و حتی تمرکز بر کرونا به عنوان مهمترین خبر نهی می شدند و هشدار به آنها داده می شد که این کار می تواند منجر به ایجاد استرس بی فایده در اجتماع شود که حتی با تضعیف سیستم ایمنی به گسترش بیشتر بیماری منجر شود، اما در این میان به نظر می رسد عامل مهمی فراموش شده بود: صدا و سیما
نتایج نظر سنجی معتبر ایسپا نشان داد که هنوز ۶۵ درصد از مردم (آن هم در تهران) مرجع خبری خود در مورد کورنا را صدا و سیما می دانند، این یعنی ۶۵ درصد از مردم مثلا گزارشات صدا و سیما از زندگی عادی در قم پس از شروع شیوع کرونا در آن شهر را نشانه ای مبنی بر بی اهمیت بودن کرونا تلقی کرده اند، این یعنی ۶۵ درصد از مردم هر روز توسط اخباری بمباران میشوند که به طور متناقض سعی دارد به آنها القا کند که هیچ خبری نیست اما فلان توصیه های را جدی بگیرند. در این میان آیا راهی شدن این افراد به مسافرت با توجه به تعطیلی مدارس تعجب بر انگیز بود؟
این عدد ترسناک است، این یعنی ۶۵ درصد از مردم در دنیایی زندگی می کنند که ویروسی با امکان انتقال در حد سرماخوردگی و میزان بستری در حد ۲۰ درصد وجود ندارد، برای این چنین افرادی چقدر می تواند توصیه های بهداشتی محلی از اعراب داشته باشد؟ در این میان آیا تمرکز را باید بر مواجه کردن این ۶۵ درصد با واقعیت گذاشت یا عدم وارد کردن استرس بیجا به افرادی که خطیر بودن وضعیت را پذیرفته اند، قطعا جواب ساده ای برای این سوال وجود ندارد اما به نظر می رسد در میانه ایجاد آرامش و ایجاد ترس باید در نقطه ایجاد نگرانی تا حد لازم ایستاد.