«ساعت کاری» رزیدنتها در حرفهای که در آن نیاز بیماران تنها محدود به ساعات کاری اداری نمیباشد مقولهای پیچیده است. همچنین با توجه به ارتباط میان کمخوابی و خطاهای پزشکی و آسیب های شغلی دستیاران و سلامت روحی و جسمی آنها، اهمیت این موضوع نمایانتر میشود.
از آنجایی که تهیه یک برنامه استاندارد نیاز به شواهدی علمی دارد، در این مطالعه سعی شده است بر مقالات بنیادی چهار دهه اخیر مروری انجام شود.
این مطالعه شامل ۳۰ مقاله تأثیرگذار و با ارجاعات بالا بین سالهای ۱۹۷۱ تا ۲۰۱۳ میباشد. مقالات شامل بررسی ساعت کاری دستیاران و تأثیر آن بر جوانب مختلف مانند خطای پزشکی، امنیت و سلامت دستیاران میباشند.زمینه مقالات اولیه در این حوزه بحث در مورد تأثیر ساعات کاری طولانی دستیاران بر عملکرد شناختی و کلینیکی آنها و همچنین امنیت و تندرستی و خطرات رانندگی پس از کشیکها بود. دسته دوم مطالعات در مورد خطراتی که بیماران بر اثر ساعات طولانی کار پزشکان متحمل میشوند میباشد.
در سال ۱۹۸۹ نیویورک اولین ایالتی بود که قانون محدودیت ساعات کاری برای دستیاران را اعمال کردو مطالعات در مورد ساعات کاری ایالت نیویورک سرآغاز مطالعات در کل آمریکا شد. این مطالعات نتایج مختلفی را به همراه داشت مانند مطالعهای که نشان داد این محدودیت باعث افزایش خطاهای پزشکی در بیماران جراحی شده است و این شروع ٣ دهه بحث در مورد تفاوت این محدودیت ساعات در رشتههای جراحی و داخلی بود.
مطالعاتی که در مورد استانداردهای مصوب شورای اعتبار بخشی آموزش عالی پزشکی (ACGME) در سال ۲۰۰۳ انجام شد که به طور کلی نشان از سودمند بودن استانداردها به خصوص محدودیت ۸۰ ساعت کار در هفته و همچنین کاهش تعداد کشیکهای آنکال شبانه داشت. دادهها نمایانگر تبعات جدی دوره رزیدنتی بر سلامت روحی و جسمی دستیاران بخصوص در سال اول میباشد و مطالعات تأثیرات مثبت قوانین ACGME را بر سلامت دستیاران نشان میدهد. تحقیقات نشان داده پس از اعمال محدودیت های سال ۲۰۰۳ و پس از آن ۲۰۱۱ ساعت کاری دستیاران رشته های داخلی در هفته از ۸۵ به ۶۵ ساعت کاهش یافت. مطالعات به وضوح تأثیرات منفی کمبود خواب را نشان میدهند اما در صنعتی که شبانهروزی و در هفت روز هفته خدمت ارائه میدهد، با هر شکلی از برنامه ریزی کاری، افرادی می بایست که در ساعات نامناسب کار کنند. میتوان با برنامهریزی تأثیرات منفی این اتفاق را کاهش داد اما به هیچ وجه نمیتوان آن را حذف کرد.
بایستی این نکته را در نظر گرفت که مطالعات انجام شده تنها یک یا چند گروه از دستیاران مورد مطالعه قرار داده و نمیتوان نتایج آن را به تمامی رشتهها تعمیم داد. همچنین نمی توان تمام تغییرات ایجاد شده در نتایج یک سیستم را مرتبط با تغییرات ساعت کاری و شرایط دستیاران دانست. از طرفی انکار تأثیر کم خوابی و خستگی بر کار دستیاران منطقی به نظر نمیرسد و از طرف دیگر تبدیل این محدودیتهای فیزیولوژیک به دغدغه اصلی سیستم واقعگرایانه نیست.
کاهش ساعت کاری رزیدنت ها که در سالهای ۲۰۰۳ و ۲۰۱۱ ابلاغ شد بنا بود تغییرات ساختاری در برنامه رزیدنتی به وجود آورد اما به نظر میرسد که این اتفاق در بعضی مؤسسات نیفتاده است.
استانداردهای جدیدی در مورد ساعت کاری توسط ACGME در ۴ نوامبر سال ۲۰۱۶ ارائه شد که مجدداً شامل محدودیت کاری ۸۰ ساعت در هفته، الزام یک روز کاملاً تعطیل از تمام برنامههای آموزشی و کلینیکی و کشیک آنکال در طول هفته و شیفت شبانه حداکثر هر سه روز یکبار را میباشد. استانداردهای جدید محدودیت ۱۶ ساعت کار مداوم را با توجه به سودمند نبودن آن در مطالعات حذف کرده است. استانداردهای جدید سعی دارد فشار کاری و کار شیفتی را به عنوان ساعات کاری شمارش نشده معرفی کند و همچنین تمرکز خود را به طور قابل ملاحظهای بر سلامت روحی و جسمی دستیاران و اعضای هیئت علمی افزایش دهد.
در پایان، محدودیت ساعات کاری به خصوص محدودیت ساعت کاری در هفته و تعداد شیفت های شبانه به وسیله مطالعات علمی حمایت میشوند هرچند مطالعات بیشتری نیز در این زمینه نیاز است. دستیاران میتوانند نقش مهمی در این زمینه ایفا کنند. آنها علاوه بر این که تحت تأثیر این مطالعات قرار دارند، گروهی پر انرژی و آگاه می باشند که میتوانند سود و زیان رویکردهای مختلف را از زوایایی که مدیران از آن غافل میباشند، ببینند.
ترجمه: دکتر برزویه صدقی
“What Is Known: Examining the Empirical Literature in Resident Work Hours Using 30 Influential Articles”
منبع :
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5180546/
